خبرگزاری میز نفت:
وحید حاجی پور | سالهاست که برنامههای توسعهای در ایران، گرفتار رؤیاپردازی شده و بیش از آنکه یک برنامه عملیاتی باشد، چیزی بیشتر از یک دفترچه انشا نیست؛ دولتها بهجای واقعنگری در تدوین برنامهها، آمال و آرزوهای پفکی را «سیاهه» میکنند، بدون آنکه به لوازم تحققش دقت کنند.
هیچ یک از برنامههای توسعهای ایران، در حوزه نفت و انرژی محقق نشدهاند هرچند که ممکن است در برخی موارد، موفقیتهایی حاصل شده باشد. امروز که مجلس شورای اسلامی روی برنامه هفتم متمرکز شده است، این پدیده بیشتر در چشم میزند.
در این برنامه، تکالیف عجیبی برای وزارت نفت در نظر گرفته شده است که حتی کوچکترینش هم به بیش از ۵ سال زمان نیاز دارد، آن هم در شرایط غیر تحریمی.
برنامه هفتم، تبدیل به یک خطقرمز برای حکمرانی اقتصادی ایران شده ولی ناگفته پیداست که این برنامه، بدترین برنامه توسعهای کشور است؛ زیرا با ارائه اهداف و راهکارهای غیرعملی، کلی و بیسروته، میخواهد معجزه کند.
چه وزیر نفت و چه نهادهای بالادستی، اذعان کردهاند برای تحقق بخش نفت برنامه هفتم به بیش از ۱۹۰ میلیارد دلار سرمایهگذاری نیاز است. همین عدد، بهخوبی نشان میدهد برنامه هفتم، طنز تلخی است که متأسفانه جدی گرفته شده است.
در شرایط تحریمی امروز و عدم تمایل شرکتهای خارجی برای سرمایهگذاری و ایضاً، بیپولی شرکتها و بانکهای ورشکسته داخلی، هیچ منبعی برای سرمایهگذاری وجود ندارد ولو بهاندازه یک میلیارد دلار در سال!
به آمارسازی و عدد تراشیها توجه نکنید؛ در بطن این بزککردنها، چیزی جز دروغ و توهم نیست؛ نه پولی برای سرمایهگذاری وجود دارد و نه ساختار اقتصادی ایران توان جذبش را دارد.
در تدوین و تصویب برنامه هفتم، تحریم نادیده گرفته شده و طوری از توان و ظرفیتهای داخلی صحبت شده که گویی برای کشوری دیگر نوشته شده است. تا زمانی که تحریمها پابرجاست و اوضاع اقتصادی ایران، گروگان سیاست خارجی است، فقط باید برنامه هفتم را ورق زد، با لبخندی از سر بیمنطقی صاحبانش.
منبع:
خبرگزاری میز نفتاین خبر به صورت اتوماتیک جمع آوری شده است در صورتی که منافاتی با قوانین دارد لطفا از طریق صفحه تماس با ما گزارش دهید.
