خبرگزاری میز نفت:
به گزارش میز نفت، شرکت‌های تولیدکننده نفت و گاز فراساحلی معمولاً دکل‌های نفتی را زمانی رها می‌کنند که دیگر کارایی ندارند، تولید آنها متوقف می شود، به گل می نشینند و یا نفت کافی برای سودآوری تولید نمی‌کنند. ورشکستگی نیز دلیل دیگری است. با این حال، هنگام تعطیلی آنها به دلایل اقتصادی یا زیست‌محیطی، باید رویه‌های مناسبی دنبال شود.
اکثر شرکت‌های فراساحلی، با این تصور که در آینده بازخواهند گشت، این سازه‌ها را تا حدی از رده خارج می‌کنند که پیامدهای شدیدی برای زندگی دریایی دارد. دکل‌های نفتی که به‌صورت مناسب از رده خارج نمی‌شوند، ممکن است نفت یا گاز را به اقیانوس‌ها نشت دهند که می‌تواند برای گیاهان و جانوران دریایی فاجعه‌بار باشد و بر اقتصاد و جوامع محلی تأثیر بگذارد.
عناصر طبیعی مانند خوردگی، آسیب ناشی از طوفان‌های گرمسیری و سایر اشکال قرارگرفتن در معرض عوامل محیطی، آنها را به بمب‌های ساعتی تبدیل می‌کند که می‌توانند در هر لحظه خسارات زیادی ایجاد نمایند. در این مقاله ۱۰ دکل نفتی غول‌پیکر رها شده در مناطق مختلف دنیا معرفی می‌شود:
۱. برنت اسپار
این دکل شناور در دریای شمال تا زمان ازرده‌خارج شدنش در سال ۱۹۹۱ میلادی به‌عنوان یک شناور بارگیری و مخزن ذخیره نفت مورد استفاده قرار می‌گرفت. این دکل در سال ۱۹۷۶ میلادی ساخته شد، ۴۸۲ فوت ارتفاع داشت و می‌توانست حدود ۳۰۰۰۰۰ بشکه نفت خام را ذخیره کند.
شرکت شل انگلستان آن را در میدان نفتی برنت اویل راهبری می‌کرد، اما پس از اتصال خط لوله به یک ترمینال نفتی در شتلند، این اسپار دیگر قابل استفاده نبود.
روش متروکه نمودن این دکل پس از آنکه مقامات بریتانیایی تصمیم شل را برای رها کردن آن در اقیانوس اطلس در نورث فنی ریج، ۲۵۰ کیلومتری ساحل غربی اسکاتلند، تصویب کردند، مورد توجه قرار گرفت.
گروه‌های محیط زیستی، مانند صلح سبز، اعتراضات زیادی را علیه این تصمیم ترتیب دادند که منجر به انصراف شل از طرح خود شد.
شل سرانجام تصمیم به انتقال و اوراق نمودن آن در خشکی گرفت و دکل به صورت موقت به یک کانال دریایی در نروژ منتقل شد. پس از آن، اوراق شد و بخش زیادی از سازه برای ساخت بندر جدیدی در نزدیکی نروژ مورد استفاده مجدد قرار گرفت.
براساس گزارش‌ها، برخی از قطعات آن که در خشکی رها شده بودند، مشکلات زیست‌محیطی نیز ایجاد کردند.
۲. سکوی الی
این سکو که در سال ۱۹۸۰ توسط شرکت رویال داچ شل ساخته شد، در حدود ۹ مایلی ساحل هانتینگتون بیچ واقع شده است. در سال ۲۰۲۱ میلادی، یک نشت نفت در منطقه اورنج رخ داد که در آن ۱۴۴ هزار گالن نفت خام از خط لوله‌ای که از الی به بندر لانگ بیچ امتداد داشت، نشت کرد. در سال های اخیر، این سکو غیرفعال شده است.
با این حال، الی به یکی از محبوب‌ترین مکان‌های غواصی در جنوب کالیفرنیا تبدیل شده است.
وقتی آب‌های نزدیک سکو را کاوش کنید، می‌توانید صدف، اسفنج دریایی، مرجان، شیر دریایی، ستاره دریایی شکننده و شقایق دریایی را در نزدیکی ستون‌های فولادی آن ببینید.
مردم همچنین ویدیوهایی از حداقل چهار نوع عروس دریایی زیست‌تاب، گاریبالدی، نیم‌ماه و انواع دیگر ماهی‌های سنگی در نزدیکی سکوی الی ضبط کرده‌اند.
با توجه به جریان‌های قوی دریایی، غواصی در اینجا فقط برای غواصان باتجربه توصیه می‌شود. همچنین هنگام شنا در میان سازه‌های فولادی متراکم زیر آب باید ایمنی را رعایت کرد.
با از رده خارج شدن سکوهای دریایی بیشتر در منطقه، بحث‌هایی در مورد رها کردن بخش‌های زیر آب آنها که به صخره‌های مصنوعی تبدیل می‌شوند و از گیاهان و جانوران دریایی حمایت می‌کنند، مطرح شده است.
۳. سکوی MX-1
سکوی نفتی MX-1 در سال ۲۰۱۱ میلادی پس از ۲۰ سال فعالیت بازنشسته شد و از آن زمان به پناهگاهی برای زندگی آبزیان تبدیل شده است.
این یکی از سکوهای نفتی فعال در امتداد ساحل شمالی پرو است که متعلق به پتروپرو می باشد. صاحبان این سکو خواهان اوراق کردن آن هستند، اما سازمان‌هایی مانند رصدخانه دریایی ساحلی با این امر مخالفند.
این سازه در نزدیکی لس اورگانوس قرار دارد و پس از متروکه شدن، به زیستگاه ۵۷ بی‌مهره و ۲۶ گونه ماهی تبدیل شده است.
پایه ها و سایر سطوح زیر آب آن برای موجودات دریایی ایده‌آل است. ستون‌های آن به کف دریا متصل شده‌اند و از مرجان‌ها، جلبک‌ها و گونه‌های مختلف بی‌مهرگان پشتیبانی می‌کنند.
موقعیت آن در آب‌های گرم که جریان‌های اقیانوسی به هم می‌رسند، به ایجاد یک اکوسیستم دریایی متنوع کمک کرده است.
۴. دکل رد هاوک
این دکل در آب‌های خلیج مکزیک ایالات متحده در عمق ۵۳۰۰ فوت نصب شده است. پس از یک دهه، در سال ۲۰۱۴، این دکل به عنوان عمیق‌ترین سازه تولید شناور که در منطقه از رده خارج شد، خبرساز شد.
این شناور برای تولید گاز طبیعی به مدت دو دهه طراحی شده بود و فضای کافی برای جای دادن تجهیزات اضافی برای فرآوری نفت در صورت اکتشافات جدید را داشت.
شرکت آنادارکو قبل از پایان اجاره این بلوک در سال ۲۰۱۲ میلادی، گزینه‌های زیادی را بررسی کرد. استفاده مجدد از این تأسیسات سودآور نبود و این واحد قبل از وقوع طوفان‌های فصلی که در خلیج مکزیک ویرانی به بار آوردند، ساخته شده بود؛ از این رو، اگر قرار بود مورد استفاده مجدد قرار گیرد، اصلاحات اساسی لازم بود.
خراب کردن این تأسیسات نیز گزینه مناسبی نبود. از این رو، قسمت‌های بالایی و سایر ماشین‌آلات آن برداشته شد. سپس تصمیم گرفته شد که این دکل در بلوک ۳۸۴ جزیره یوجین، در نزدیکی لوئیزیانا، به صخره مرجانی تبدیل شود. این سازه اکنون به زیستگاهی پررونق برای حیات دریایی تبدیل شده است.
۵. سکوی هالی
سکوی نفتی هالی در نزدیکی سانتا باربارا، کالیفرنیا واقع شده است. پس از اعلام ورشکستگی مالک آن، ونوکو، به مالکیت دولتی درآمد.
این سکو در سال ۲۰۱۵ پس از نشت نفت رفیوجیو، که ۱۴۰ هزار گالن نفت از یک خط لوله ساحلی که به سکوی هالی نیز متصل بود، نشت کرد، تولید نفت را متوقف کرد.
مدیران ایالت این دکل را تصاحب کرده و در حال تلاش برای تثبیت و از رده خارج کردن آن هستند. هر 30 چاه نفت و گاز آن مسدود شده است و این دکل از تأسیسات ساحلی جدا می‌شود. خطوط لوله آن در حال تمیز کردن و شستشو هستند تا هرگونه باقیمانده مضر از بین برود.
گزارش اثرات زیست‌محیطی تا پایان سال ۲۰۲۵ میلادی تکمیل خواهد شد. با این حال، در حال حاضر، این دکل متروکه و زنگ‌زده است.
کریس گلدبلات، مدیرعامل پروژه صخره‌های ماهی، از مقامات خواست تا کار خود را در مورد حیات دریایی نزدیک این سکو بررسی کنند. او گفت که حذف کامل آن میلیون‌ها موجود زنده ساکن روی ستون‌های آن را از بین می‌برد. او پیشنهاد کرد که فناوری احیای جلبک دریایی می‌تواند جمعیت ماهی‌ها را در نزدیکی ستون‌ها افزایش دهد.
۶.سکوی هیدالگو
این دکل حفاری نفت و گاز طبیعی فراساحلی در میدان پوینت آرگوئلو از حوضه سانتا ماریا در سواحل کالیفرنیا در آب‌های ۵۰۰ تا ۶۰۰ فوتی واقع شده است. این سکو در سال ۱۹۸۵ میلادی به این مکان منتقل شد و تولید نفت و گاز را در سال ۱۹۹۱ میلادی آغاز کرد.
ارزیابی زیست‌محیطی بیان می‌کند که این سکو به دلیل رسیدن به پایان عمر اقتصادی خود، از رده خارج خواهد شد. چاه‌های آن مسدود شده و لوله‌های جداری آن بیرون کشیده خواهند شد. شرکت فریپورت-مک‌موران مالک این سکو است؛ با این حال، هنوز پیشنهادی برای از رده خارج کردن یا حذف آن ارائه نکرده است.
روند بستن چاه‌های آن در سال ۲۰۲۰ میلادی آغاز شد و لوله‌های جداری آن برش داده شده و در کشتی هاروی چلنجر بارگیری می‌شوند تا در بندر سن پدرو برای بازیافت ایمن تخلیه شوند. با این حال، در حال حاضر، این سکو همچنان متروکه باقی مانده است و فعالیت ها اوراق سازی همچنان ادامه دارد.
۷. کینسیل هد
میدان‌های گازی منطقه کینسیل در دریای سلتیک، حدود ۳۰ تا ۷۰ کیلومتری ساحل جنوبی شهرستان کورک، ایرلند واقع شده‌اند. این میادین شامل سون هد، کینسیل هد، بالیکاتون و ساوت-وست کینسیل هستند که در فاصله سال‌های ۱۹۷۰ تا ۲۰۰۳ میلادی توسعه یافته‌اند.
این میادین تنها منبع گاز طبیعی در ایرلند بودند تا اینکه شل در سال ۲۰۱۵ میلادی میدان گازی کوریب را توسعه داد.
آنها توسط شرکت PSE Kinsale Energy، یکی از شرکت‌های تابعه پتروناس، اداره می‌شوند. با توجه به کاهش ذخایر گاز، برنامه‌هایی برای از رده خارج کردن این میادین و زیرساخت‌های مرتبط در حال انجام است. پیش‌بینی می‌شود فرآیند از رده خارج کردن تأسیسات فراساحلی ۲ تا ۳ سال طول بکشد.
این سازه‌های فراساحلی در عمق ۹۰ متری آب قرار دارند و شامل ۲ سکوی دارای غلاف فولادی، Kinsale Bravo و Kinsale Alpha هستند که فعالیت خود را در سال ۱۹۷۸ میلادی آغاز کردند.
۸. سکوی بالمورال
شرکت Premier Oil قصد دارد پس از توقف تولید در سال ۲۰۲۲ میلادی، این سکو را در میدان بالمورال در دریای شمال بریتانیا از رده خارج کند.
این سکوی غول پیکر در سال ۱۹۸۶ نصب شد و یک سکوی شناور نیمه شناور است که توسط یک سیستم مهاربندی متشکل از ۸ زنجیر متصل به شمع‌های لنگر نگه داشته می‌شود.
این سکو دارای امکانات اقامتی و و تجهیزات مورد نیاز برای فرآورش هیدروکربن‌ها است که سپس از طریق خط لوله صادر می‌شوند.
با پایان عمر آن، سکو برای استفاده مجدد یا از رده خارج کردن به اسکله منتقل خواهد شد. تأسیسات زیر دریا نیز برای بازیافت به خشکی منتقل شده و خطوط لوله نیز به طور مناسب جمع آوری یا متروکه می‌شوند.
۹. برنت دلتا
میدان برنت، که توسط شل اداره می‌شود، سطح تولید بالایی داشت و ۱۰ درصد از نیازهای نفت و گاز بریتانیا را در دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ میلادی تامین می‌کرد. این میدان زمانی بهترین عملکرد را در دریای شمال داشت.
با این حال، تولید آن کاهش یافت و در سال ۲۰۰۶، تصمیم گرفته شد که این میدان و تمام زیرساخت‌های مرتبط از رده خارج شوند.
این شامل چهار سکو با مناطق اقامتی، مناطق حفاری و عملیاتی و یک سکوی فرود هلیکوپتر بود. در سال ۲۰۱۷، برنت دلتای ۲۴۲۰۰ تنی اولین سکویی بود که توسط بزرگترین کشتی ساختمانی، پایونیرینگ اسپیریت، منتقل شد.
پس از هفت سال آماده‌سازی، این شاهکار محقق شد و سکو به اسکله‌ای در بندر سیتون ایبل در هارتلپول منتقل شد. در مرحله بعد، سکوی برنت براوو در سال ۲۰۱۹ در عملیاتی که تنها ۴ ساعت طول کشید، برداشته شد.
۱۰. سکوی حفاری میدان نفتی هاتون
این میدان نفتی در فلات قاره بریتانیا در حوضه شتلند شرقی در دریای شمال قرار دارد. این میدان در سال ۱۹۷۳ میلادی کشف شد و به نام جیمز هاتون، زمین‌شناس قرن هجدهم، نامگذاری شده است.
تولید در این میدان در سال ۱۹۸۴ آغاز و در سال ۲۰۰۱ متوقف شد. این میدان در طول عمر خود ۲۶۵ میلیون بشکه نفت تولید کرد.
این سکوی حفاری برای فعالیت به مدت ۲۵ سال در عمق ۱۰۰ تا ۱۰۰۰ متری طراحی شده بود. این سکو ۱۶ پایه کششی داشت و وزن آن بین ۴۶ هزار تا ۵۵ هزار تن بود.
سکوی شناور به روسیه یدک کشیده شد و قسمت‌های بالایی آن با بارج به یک کارگاه ساخت در سورودوینس منتقل شدند، جایی که تحت بازسازی قرار گرفتند.
سکوهای نفتی متروکه پس از اینکه به درستی بازیافت نشوند، می‌توانند مشکلات متعددی ایجاد کنند. با این حال، آنها می‌توانند بسیار مفید باشند، زیرا ساختار زیر آب آنها شرایط ایده‌آلی را برای رشد صخره‌های مرجانی، ماهی‌ها و سایر موجودات دریایی فراهم می‌کند.
بسیاری از این سکوها به صخره‌های مصنوعی تبدیل شده‌اند که یکی از آنها سکوی هالی است که در این مقاله به آن اشاره شده است. رویه تبدیل سکوها به صخره‌های مرجانی در ایالات متحده به سال ۱۹۸۴ میلادی برمی‌گردد، زمانی که کنگره قانون ملی بهبود ماهیگیری را امضا کرد.
این قانون مزایای صخره‌های مصنوعی را تایید کرد و ایالت‌های ایالات متحده را تشویق کرد تا سکوهای از کار افتاده را به صخره‌های مرجانی تبدیل کنند. ایالت‌ها برنامه‌هایی برای تبدیل سکوهای حفاری به صخره‌های مرجانی دارند که طی آن بیش از ۵۰۰ سکوی نفت و گاز به صخره‌های مرجانی تبدیل شده‌اند. این سکوها به مکان‌های محبوب ماهیگیری و غواصی تفریحی و گردشگری تبدیل شده‌اند.
منبع:
خبرگزاری میز نفتاین خبر به صورت اتوماتیک جمع آوری شده است در صورتی که منافاتی با قوانین دارد لطفا از طریق صفحه تماس با ما گزارش دهید.
