خبرگزاری میز نفت:
به گزارش میز نفت ،در سراسر جهان، هزاران سکوی نفت و گاز فراساحلی به پایان عمر عملیاتی خود نزدیک می‌شوند. آژانس بین‌المللی انرژی تخمین می‌زند که بیش از ۱۲۰۰۰ سکو در سراسر جهان وجود دارد که از این تعداد ۱۵۰۰ سازه قدیمی در دریای شمال، ۱۵۰۰ سازه در خلیج مکزیک و بیش از ۲۵۰۰ سکو در منطقه آسیا و اقیانوسیه قرار است در دهه آینده از رده خارج شوند. با این حال، فرآیند از رده خارج کردن می‌تواند طولانی و پرهزینه باشد و شرکت های نوآور در حال یافتن راه‌های خلاقانه‌ای برای احیای زیرساخت‌های قدیمی هستند. در ادامه برخی از روش‌هایی که در کشورهای مختلف برای تغییر کاربری این تاسیسات استفاده می‌کنند، اشاره شده است.
۱. جذب و ذخیره‌سازی کربن
یکی از امیدوارکننده‌ترین راهکارها برای تغییر کاربری میادین فراساحلی، جذب و ذخیره‌سازی کربن است. اکثر این سکوها از گذشته زیرساخت‌های لازم برای ذخیره ایمن دی اکسید کربن در زیر زمین را دارند، به طوری که لوله‌هایی که معمولاً برای انتقال نفت و گاز از بستر دریا به ساحل استفاده می‌شوند، برای انتقال کربن از عملیات ساحلی به کف اقیانوس تغییر کاربری داده شده‌اند.
پروژه HyNet North West بریتانیا، به رهبری شرکت انی، از اولین پروژه‌هایی است که این ایده را به مرحله اجرا درآورده است. این طرح که در ماه آوریل تصویب شد، از ۱۴۹ کیلومتر خط لوله تغییر کاربری داده شده برای انتقال دی اکسید کربن از سایت‌های صنعتی به مخازن گاز تخلیه شده در زیر خلیج لیورپول استفاده خواهد کرد و یک نمونه آزمایشی واقعی برای اجرای فناوری جذب و ذخیره‌سازی کربن در مقیاس بزرگ ارائه می‌دهد.
آلاستر بیست، رئیس بخش از رده خارج کردن تجهیزات سازمان انتقال دریای شمال، به Offshore Technology می‌گوید که فرصت برای جذب و ذخیره‌سازی کربن (و ذخیره‌سازی هیدروژن) در بریتانیا بسیار جذاب است.
او توضیح می‌دهد: تجزیه و تحلیل انجام شده، بیش از ۱۰۰ خط لوله را شناسایی کرد که می‌توانند برای پروژه‌های جذب و ذخیره‌سازی کربن و یا هیدروژن مناسب باشند. این شرایط می‌تواند با حذف نیاز به طراحی، ساخت و نصب خطوط لوله جدید، صدها میلیون پوند صرفه‌جویی ایجاد کند.
جان گلویاس استاد دانشگاه دورهام، می‌گوید که میدان‌های گازی فراساحلی ایست آنجلیا در خلیج لیورپول به دلیل نزدیکی به ساحل، شرایط مساعد دریا و زمین‌شناسی شناخته شده، فرصت توسعه ویژه ای را فراهم می‌کنند.
در حالی که برخی ملاحظات فنی همچنان وجود دارد، گلویاس تأکید می‌کند که بخش زیادی از تخصص صنعت نفت و گاز مستقیماً قابل انتقال به عملیات جذب و ذخیره‌سازی کربن است.
با این حال، برای تحقق این دورنما، او تأکید می‌کند که در نهایت، دولت باید راه را رهبری کند، همانطور که در وهله اول در دهه ۱۹۶۰ صنعت نفت و گاز را توسعه داد. با ایجاد زیرساخت‌های اصلی جهت تغییر کاربری میادین فراساحلی شرایط برای جذب و ذخیره‌سازی کربن ایجاد شده و می‌تواند شروع به کسب درآمد کرد.
۲. هاب‌های هیدروژن
همانطور که آلاستر بیست اشاره می‌کند، تغییر کاربری خطوط لوله و سکوهای فراساحلی برای تولید، ذخیره و انتقال هیدروژن نیز به عنوان یک فرصت توسعه بالقوه مطرح شده است، به ویژه که کشورها به هیدروژن سبز به عنوان بخشی از گذار به یک سیستم انرژی پاک نگاه می‌کنند.
خولیو گارسیا ناوارو، مدیر برنامه هیدروژن فراساحلی در موسسه تحقیقاتی TNO، به Offshore Technology می‌گوید: اگر به زیرساخت یک سکو نگاه کنید، بیشتر آن می‌تواند برای تولید هیدروژن استفاده شود. این امر را می‌توان با نصب الکترولیزکننده‌های سطحی در بالای سایت‌های
موجود، اتصال آنها به همان زیرساخت اتصال گاز و انتقال هیدروژن به خشکی با استفاده از خطوط لوله موجود در آنجا، عملی کرد.
چنین پروژه‌هایی به ویژه زمانی که با انرژی باد فراساحلی ترکیب می‌شوند، امکان‌پذیر هستند و تولید هیدروژن سبز را امکان‌پذیر کرده و به دستیابی به اهداف تجدیدپذیر کشورها کمک می‌نماید.پروژه‌هایی مانند طرح آزمایشی PosHYdon در دریای شمال هلند، عملی بودن این مفهوم را نشان می‌دهند و ناوارو می‌گوید تنها چالش، ساده‌سازی برنامه‌ریزی و سیاست‌گذاری پیرامون این تغییر کاربری است.
او می‌گوید: جایگزینی روسازه‌ها یا تطبیق زیرساخت‌ها امکان‌پذیر است، اما در حال حاضر هیچ استراتژی واحدی برای هماهنگی میان ذینفعان وجود ندارد. این موضوع هیچ ارتباطی با فناوری ندارد، بلکه ارتباط زیادی با سیاست دولتها دارد.
۳. انرژی باد فراساحلی
در حالی که تاکنون هیچ مزرعه بادی در مقیاس بزرگ مستقیماً روی سکوهای نفتی سابق ساخته نشده است، تعدادی از پروژه‌های آزمایشی و مطالعات امکان‌سنجی نشان می‌دهند که این ایده از نظر فنی و اقتصادی قابل اجرا است.
در هلند و بریتانیا، طرح‌های مشترک Nexstep و TNO تبدیل سازه های دریایی به پایه های نصب توربین‌های بادی یا سایت های برق فراساحلی را بررسی کرده‌اند. این مطالعات نشان داده‌اند که تغییر کاربری زیرساخت‌ها با جلوگیری از ایجاد کامل زیرساخت، باعث صرفه‌جویی در هزینه و حفظ محیط زیست می‌شود.
ناوارو می‌گوید: ادغام تولید هیدروژن سبز در زیرساخت‌های انرژی فراساحلی، راهی قدرتمند برای کربن‌زدایی و تسریع انرژی بادی فراساحلی ارائه می‌دهد و به جاه‌طلبی‌های دولتی در زمینه انرژی بادی در این فرآیند کمک می‌کند. علاوه بر این، اکنون دانش چگونگی استفاده از زیرساخت‌های نفت و گاز که قرار است در 10 تا 15 سال آینده از رده خارج شوند، وجود دارد. به عنوان مثال، دولت هلند هدف تولید 70 گیگاوات انرژی بادی فراساحلی تا سال 2050 میلادی را دارد.
ناوارو می‌افزاید: حتی اگر تمام این برق به ساحل منتقل شده و صادر گردد، مقیاس تولید همچنان از تقاضای فعلی فراتر خواهد رفت. هیدروژن مسیری را برای ایجاد تعادل در این عرضه با گزینه‌های جذب پایدار و مقیاس‌پذیر فراهم می‌کند.
۴. پرورش آبزیان
با نزدیک شدن به پایان عمر مفید سکوهای نفت و گاز فراساحلی، برخی از آنها کاربری جدیدی را در دریاهای دوردست پیدا می‌کنند که یکی از آنها توسعه زیرساخت لازم برای مزارع پرورش ماهی است.
تایلر اسکلودنیک، دانشمند ارشد شرکت آبزی‌پروری اینوواسی، می‌گوید: وقتی ماهی پرورش می‌دهید، بدیهی است که به زیرساخت‌هایی در آب نیاز دارید. یک سکوی نفت و گاز می‌تواند به عنوان بستری برای عملیات عمل کند، می‌توانید کارکنان را در آنجا اسکان دهید، غذا را ذخیره کنید و حتی سیستم‌های توزیع خوراک خود را مانند پمپ‌هایی که خوراک را به ماهیانمی‌رسانند، نصب کنید.
سکوهای بازسازی‌شده اغلب در مقایسه با تأسیسات آبزی‌پروری سفارشی، ارتباطات، قابلیت اطمینان تامین برق و شرایط زندگی بهتری ارائه می‌دهند.اسکلودنیک هشدار می‌دهد که تغییر کاربری سکوهای نفتی برای آبزی‌پروری همیشه مقرون‌به‌صرفه‌ترین گزینه نیست، به‌ویژه زمانی که سکوها دور از ساحل قرار دارند. با این حال، با ورود بیشتر صنعت آبزی‌پروری به محیط‌های دورافتاده و در کنار اقیانوس، این مدل می‌تواند به صورت فزاینده‌ای امکان‌پذیر شود.او می‌گوید: به نظر می‌رسد که این اتفاق در 10 سال آینده در مقیاس وسیع رخ خواهد داد.
5. ایستگاه‌های تحقیقاتی دریایی و صخره‌های مصنوعی
زیرساخت‌های نفت و گاز از رده خارج‌شده به صورت طبیعی به‌عنوان زیستگاهی که از تنوع زیستی پشتیبانی می نماید، عمل کرده و زیرساخت مناسبی برای سیستم‌های صخره‌های مصنوعی ارائه می‌دهند.در ایالات متحده، برنامه تبدیل دکل‌ها به صخره‌ها، شرکت‌های نفتی را تشویق می‌کنند تا دکل‌های نفتی از رده خارج شده خود را به صخره های مرجانی تبدیل نمایند. در خلیج مکزیک، صدها دکل نفتی از رده خارج شده اکنون به عنوان صخره‌های مصنوعی عمل می‌کنند.
تنوع زیستی که این سازه‌ها جذب می‌کنند، آنها را به مکان‌های ایده‌آلی برای مشاهده زندگی دریایی تبدیل می‌کند و سکوهای از رده خارج شده، برق، پایداری و دسترسی دریایی را برای محققان فراهم می‌کنند.این سکوها علاوه بر مشاهده زندگی دریایی، می‌توانند برای نظارت بر شرایط محیطی مانند اسیدی شدن و دمای اقیانوس یا برای قرار دادن شبکه‌ای از حسگرهای اقیانوسی استفاده شوند که امکان جمع‌آوری داده‌های طولانی مدت را با حداقل نیاز به ساخت و ساز جدید فراهم می‌کند.
۶. سایت غواصی
گزینه تبدیل این غول‌های فراساحلی به مناطق غواصی نیز در حال بررسی است.اسکلودنیک می‌گوید: سکوها پس از از رده خارج شدن، مکان‌های غواصی بسیار خوبی هستند. غواصان معمولاً به عمق حدود ۳۰ متر محدود می‌شوند، بنابراین زیرساخت‌ها باید به اندازه کافی کم‌عمق باشند تا دسترسی و نور خورشید به آنها برسد. در این موارد، قسمت‌های بالای سکو برای جلوگیری از خطرات برای کشتی‌ها برداشته می‌شوند، اما هرگونه زیرساخت غوطه‌ور در عمق ۳۰ متر می‌تواند باقی بماند.
در مالزی، اولین اقامتگاه غواصی تبدیل شده از سکوهای نفتی جهان با نام سی‌ونچرز، از سال ۱۹۹۷ میلادی در جزیره مابول فعالیت می‌کند و این مکان اکنون میزبان یک هتل شناور برای مهمانان نیز هست.از دیگر نمونه‌ها می‌توان به سکوی HI-A-376 در خلیج مکزیک و سکوهای یورکا، الن و الی در کالیفرنیا اشاره کرد.
۷. سکوهای پرتاب موشک
یکی دیگر از ایده‌های شگفت‌انگیز، تبدیل سکوهای دریایی به سکوهای پرتاب موشک است. با توجه به اینکه این سایت‌ها از قبل برای تحمل بارهای عظیم طراحی شده‌اند، ابزاری برای کاهش تراکم فضای پرتاب مداری که به میزان فزاینده‌ای رقابتی است، ارائه می‌دهند.
کشورهای مختلفی پیش از این در این عرصه اعلام آمادگی کرده‌اند. سال گذشته، برنامه فضایی ایتالیا اعلام کرد که سکوی پرتاب اقیانوسی خود را در سواحل کنیا بازگشایی خواهد کرد، در حالی که استارت‌آپ آلمانی Offshore Spaceport Alliance پیشنهاد ساخت یک بندر فضایی دریایی در دریای شمال را داده است.
شاید مشهورترین اتفاق، در سال ۲۰۲۱ میلادی باشد که شرکت SpaceX متعلق به ایلان ماسک اعلام کرد که دو سکوی نفتی در خلیج مکزیک را برای تبدیل به سکوهای پرتاب موشک خریداری کرده است.با این حال، این شرکت بعداً سکوها را فروخت و گفت که فضای بیشتری برای استارشیپ مورد نیاز است، اگرچه گفت که سکوهای پرتاب فراساحلی همچنان یک بخش کلیدی برای توسعه هستند.
در حالی که تاکنون یک نمونه واقعی از این تغییر کاربری دیده نشده، اما علاقه به این بخش در حال افزایش است. با افزایش تقاضا برای ماهواره ها و دنبال کردن استراتژی‌های پرتاب با سرعت بالا توسط شرکت‌ها، سکوهای فراساحلی می‌توانند پس از آزمایش‌های جدید به زیرساخت‌های اصلی در اقتصاد فضایی تبدیل شوند.
منبع:
خبرگزاری میز نفتاین خبر به صورت اتوماتیک جمع آوری شده است در صورتی که منافاتی با قوانین دارد لطفا از طریق صفحه تماس با ما گزارش دهید.
