خبرگزاری میز نفت:
به گزارش میز نفت، زمستان ۱۴۰۲ بود که رئیس قوه قضائیه از تسویه بدهی بابک زنجانی به بانک مرکزی و نظام اقتصادی ایران خبر داد؛ موضوعی که به‌سرعت تبدیل به سرخط خبری کشور شد و تا چند روز، در راس اخبار قرار داشت.
بانک مرکزی هم در اطلاعیه‌ای با تایید این موضوع جزئیات بیشتری را منتشر کرد و حتی محمدرضا فرزین رئیس‌کل کل بانک مرکزی هم اعلام کرد بدهی او ارزی تسویه شده است.
در همان روزها، میز نفت در گزارشی به جزئیات بیشتری پرداخت و نوشت بخشی از این تسویه، مربوط به یکی از فلزات گران‌بها است که به بانک مرکزی تحویل داده شده است.
بر اساس این گزارش، محموله نیکل که بخش اصلی تسویه بدهی زنجانی است توسط تیمی متشکل از کارشناسان متخصص بانک مرکزی، قوه قضائیه و برخی نهادهای دیگر راستی‌آزمایی و گزارش رسمی آن هم به حجت‌الاسلام اژه‌ای ارائه شد.
قرار بر این بود که بانک مرکزی و نهادهای دیگر با فروش دارایی‌های معرفی شده، بدهی زنجانی را نقد کنند؛ اما ناتوانی در فروش این فلز، باعث شد تا فشارها به بانک مرکزی بیشتر شود. بانک مرکزی هم به دلیل این ناتوانی، توپ را به زمین زنجانی انداخت تا خودش با فروش محموله نیکل، بدهی را تسویه کند.
حالا پرسش مهم اینجاست که اگر قرار بود خود زنجانی، محموله را بفروشد و پولش را تسویه کند، چرا بانک مرکزی از ابتدا چنین خواسته‌ای مطرح نکرد؟ چرا وقتی نیکل تحویل خزانه این بانک شد، اطلاعیه داد و تسویه را تأیید کرد؟ چرا بانک مرکزی قبول کرد این فلز را به‌عنوان یکی از دارایی‌های مهم خود ثبت کند و از همه مهم‌تر، چرا امروز با تغییر موضع بزرگ خود، توپ را در زمین قوه قضائیه و زنجانی می اندازد؟
منبع:
خبرگزاری میز نفتاین خبر به صورت اتوماتیک جمع آوری شده است در صورتی که منافاتی با قوانین دارد لطفا از طریق صفحه تماس با ما گزارش دهید.
