جستجو برای یافتن نفت...

1برای یافتن نفت باید با استفاده ازدانش زمین شناسی معلوم داشت که ایا شکل و وضع لایه های زیرین زمین در محل مورد نظر برای تشکیل نفت گیر مناسب است یا نه.یکی از بهترین راه ها,تهییه نقشه به وسیله عکس برداری هوایی است.امروزه این روش در یافتن مناطق نفت خیز کمک فراوانی می کند.برای عکس برداری هوایی,هواپیماهای حامل دوربین خودکار در ارتفاع ثابت با سرعت یکنواخت حرکت می کند و دوربین عکسبرداری به صورت خودکار و منظم از زمین عکس برداری می کند.عکسبرداری هوایی در انتخاب محل انجام کارهای اکتشافی,عامل مهم و سودمندی است.با نقشه هوایی که از طریق عکسبرداری تهییه می شود خیلی سریع نقاطی را که باید در انجا بررسیهای دقیق صورت گیرد و همچنین حدود و ساختمان اقسام لایه ها را می توان معلوم کرد.زمین شناس پس از تهییه ی نقشه, ناحیه مورد نظر را مورد بررسی قرار داده و سنگهای ان ناحیه را از نظر جنس ساختمان مطالعه میکند.صخره هایی که احتمال می رود نفت داشته باشند صخره های سبکی هستند که قوه جاذبه کمی دارند یعنی  این صخره ها سبب تغییرات کوچکی در مغناطیسم مرکزی و فشار جاذبه می شوند.برای پی بردن به این تغییرات از وسیله ی مخصوصی به شکل موشک به نام ثقل سنجی یا جاذبه سنج استفاده می شود.برای این کار جاذبه سنج را به هواپیما وصل می کنند. با پرواز هواپیما جاذبه سنج وضع منطقه را از نظر نیروی جاذبه معلوم می سازد. 
2روش دیگر پیدا کردن صخره های نفتی بررسی ارتعاشات است. برای این کار از امواج فشرده که صخره های زیر زمین را می شناساند استفاده میکنند.به این ترتیب که گروه نوسان سنج که به یک کامیون با دکلی کوچک و یک اتومبیل حاوی دستگاه زلزله نگار و سایر ابزار مجهز هستند چاله ای به عمق تقریبا100 متر در زمین حفر می کند و در ان دینامیت و یا مواد منفجره دیگری کار می گذارد.کمی ان طرفترتعدادی گوشی به فاصله های معین در یک ردیف  قرار می دهند هر یک از گوشی ها یا به اصطلاح زمین گوش ها بوسیله ی سیمی به دستگاه زلزله نگار متصل میشود. پس از انکه همه وسایل اماده شد دینامیت را منفجر میکنند. این انفجار زمین لرزه ایجاد میکند امواج این زمین لرزه از لایه های زمین پایین می رود و پس از برخورد به هر لایه قسمتی از ان منعکس می شود و به سطح زمین برمیگردد و توسط زمین گوش ها به دستگاه زلزله نگار منتقل می شود.زلزله نگار دستگاه بسیار حساسی است که تا یک هزارم پایه دقت دارد و ارتعاشات را بوسیله ی رسم یکسری خطوط مارپیچ روی کاغذ نشان می دهد این خطوط نشان می دهد که صخره های نفتی چقدر عمیق و ضخیم هستند,زمین شناسان همچنین سوراخ هایی را حفر میکنند و برای نمونه برداری از صخره ها از انها استفاده می کنند. همه ی این کارها تصویر مجهولی از منطقه به  دست می دهد و تنها نشان می دهد که ایا صخره از نوع و شکل درستی که برای انبار شدن نفت لازم است هستند یا نه.هیچ یک از این کارها وجود نفت را بطور قطعی ثابت نمی کند. وجود یا عدم وجود نفت در یک منطقه فقط با حفر چاه معلوم میشود و با همه پیشرفت ها بطور متوسط از هر ده چاهی که حفر میشود متاسفانه یکی به نفت میرسد.