طراحی محدوده بهنیه نهایی در معادن روباز با روش مخروط شناور دو و مقایسه آن با روش لرچ

قبل از استخراج مواد معدني به روش روباز، لازم است که اندازه و شکل نهايي معدن به منظور تعيين ميزان ذخيره قابل استخراج و ميزان باطله برداري و همچنين تعيين محل سد باطله و ديگر سيسات سطحي، طراحي شود. محدوده معدن تابع پارامترهاي مختلفي مي باشد که ممکن است در  طول عمر معدن، بدليل تغيير اين پارامترها چندين بار بازنگري شود. بنابراين استفاده از کامپيوتر براي طراحي مجدد در کوتاهترين زمان ممکن ضروري است. پس از اختراع کامپيوتر و استفاده همه جانبه آن، الگوريتمهاي مختلفي نظير روش مخروط شناور، روش گراف تئوري لرچ و گروسمن و جهت طراحي محدوده بهينه نهايي معرفي شده است. از ميان اين الگوريتمها، روش گراف تئوري لرچ و گروسمن تنها روشي است که قادر است محدوده بهينه واقعي را در تمام مدلها محاسبه نمايد. پيچيدگي اين روش و نياز به وقت کامپيوتري بالا جهت حصول به جواب از معايب روش مذکور مي باشد. روش مخروط شناور به دليل اينکه در مدت زمان کمتري قادر است محدودۀ بهينه را محاسبه نمايد و همچنين به دليل سادگي، از ساير الگوريتمها بيشتر استفاده مي شود. اين الگوريتم در بعضي از حالات قادر به تعيين محدوده بهينه نيست. به همين دليل روش مخروط شناور دو براي بر طرف نمودن بعضي از معايب روش مذکور توسط رايت ارايه و ادعا شده است که اين روش قادر به تعيين محدوده بهينه واقعي مي باشد. در اين مقاله روش مخروط شناور دو براي بهينه بودن، مورد  بررسي قرار گرفته شده است. براي اين منظور يک برنامه کامپيوتري به زبان برنامه نويسي C++ تهيه شد و کارايي روش مذکور براي مدلهاي مختلف بررسي و نتايج آن با حاصل از روش گراف تئوري لرچ و گروسمن مقايسه گرديد