نوع سیال مخزن عامل مهمی در تصمیمگیری برای انجام بسیاری از عملیاتها مانند نحوه نمونهگیری از سیال مخزن، تعیین نوع و اندازه تجهیزات سطحی، روش محاسبه هیدروکربور درجا، برنامهریزی برای توسعه میدان و انتخاب روش مناسب ازدیاد برداشت میباشد. در یک تقسیمبندی کلی، اگر دمای مخزنی بیشتر از دمای بحرانی باشد، آن مخزن به عنوان مخزن گازی و در صورتی که دمای مخزن کمتر از دمای بحرانی باشد، مخزن مورد نظر به عنوان مخزن نفتی شناخته میشود. مخازن گازی را به سه دسته مخازن گاز خشک، گاز تر و گاز میعانی تقسیمبندی میکنند. مخازن نفتی نیز به دو دسته کلی مخازن نفت فرار و مخازن نفت سیاه تقسیمبندی میشوند.
گاز خشک شامل متان و شماری از مواد میعانی است. همه ی آمیخته های هیدروکربنی در مخزن، گازی هستند و شرایط جداکننده سطحی ، بیرون ناحیه دوفازی می افتد. پس در سطح مایع پدید نمی آید. مخلوط هیدروکربوری در شرایط مخزن و سطح زمین به صورت فاز گاز می باشد و هیچ میعانی در حین انتقال از مخزن تا سطح تولید نمی شود. ترکیب گاز در سطح با ترکیب آن در مخزن برابر است. همچنین دانسیته ی مخصوص گاز در سطح با گاز در مخزن نیز برابر است. پس می توان با داشتن نمونه ی سطحی خواص گاز درون مخزن را تعیین کرد. گاز از مخزن تا جداکننده ها یک فازی باقی میماند، در حالیکه ممکن است به دلیل gas cooling مایع تبدیل شود . همه ی آمیخته های هیدروکربنی در مخزن گازی هستند و شرایط جداکننده ی سطحی بیرون ناحیه ی دوفازی می افتد. تنها مایع همراه گاز که از یک مخزن گاز خشک استخراج می شود آب خواهد بود.
معمولا سیستم های هیدروکربوری که دارای نسبت گاز به نفت بیشتر از 100,000scf/STB می باشد به عنوان گاز خشک در نظر گرفته می شوند. انرژی جنبشی مخلوط هیدروکربوری گاز های خشک بسیار زیاد و قوه ی جاذبه بین مولکول های آنها کم می باشد به همین دلیل هیچ مولکولی در شرایط فشاری و دمایی تانک ذخیره به مایع تبدیل نخواهد شد.
واژه ی خشک در گاز خشک نشان دهنده ی این است که گاز دارای مقدار کافی از مولکول های سنگین برای ساختن مایع هیدروکربنی در سطح نیست ولی روی هم رفته اندکی آب مایع در سطح جدا می شود. آزمایش هایی که ممکن است در این نوع مخزن انجام شود تنها برای اندازه گیری فاکتور تراکم پذیری گاز است.